Kapelusz: zazwyczaj od 3 do 6 cm średnicy ale nie do rzadkości należą owocniki o kapeluszach o większej średnicy; kształtu od półkolistego, poprzez wypukły, aż do rozpostartego; barwy dość zmiennej: jasnożółtej, ochrawożółtej, z wiekiem wyblaka prawie do białości, w części centralnej zazwyczaj zbarwiona nieco ciemniej; powierzchnia gładka, rzadko kiedy spękana. Ta cecha odróżnia ją od bardzo podobnej polówki popękanej (Agrocybe dura), u której skórka jest z reguły zawsze mocno spękana.
Osłona utrzymuje sie dość długo , a w starszym wieku jej resztki są zazwyczaj widoczne na brzegu kapelusza oraz na trzonie, w formie zwisającego, nieregularnego pierścienia (fot 11) .

Blaszki: za młodu prawie białe z delikatnym kremowym odcieniem, z wiekiem osiągają barwę brązowooliwkową, wykrojone ząbkiem, gęste.

Trzon: barwy białej; skórzasta osłona z wiekiem zanika; nad resztkami osłony gładki, poniżej lekko oprószony, wewnątrz zazwyczaj z kanałem; podstawa nieco zgrubiała z widocznymi ryzomorfami.

Miąższ: biały, w kapeluszu dość kruchy, w trzonie włóknisty, o mącznym zapachu, ale u owocników starszych z niezbyt przyjemna nutką.

Wysyp ciemnobrązowy.
Zarodniki jajowato-elipsoidalne z dużą porą rostkową, 9-10 x 5-5.5µm.^[1]

Gatunek już sam w sobie bardzo zmienny i trudny do identyfikacji tak jak większość z tego rodzaju.
Do podobnych należą, wcześniej wymieniona polówka popękana (Agrocybe dura), z powierzchnią kapelusza zawsze mocno spękaną, oraz występująca w miejscach wilgotnych Agrocybe paludosa, osiagająca mniejsze rozmiary.

Wyrasta przeważnie wiosną (maj-czerwiec), w miejscach bogatych w butwiejące szczątki drewna.

Na terenie Puszczy Knyszyńskiej występuje licznie, jednak zazwyczaj tylko w miejscach wzmożonej działalności gospodarczej. Bardzo chętnie zasiedla pozostawione w lasach, rozdrobnione i butwiejące szczątki drewna. Pojedycze sztuki występują najczęściej na rozjeżdzonych poboczach dróg leśnych gdzie podłoże jest zmieszane z resztkami butwiejącego drewna.
Pomimo, że w niektórych siedliskach występuje nawet masowo, to w Polsce północno-wschodniej nie ma tradycji jej zbierania.

Zdania na temat jej jadalności są podzielone. Przez jednych uznawana za jadalną, przez innych z kolei za niejadalną, co i tak w zasadzie nie ma większego znaczenia. Jej walory smakowe nie są ponoć najlepsze i dlatego nie znajduje uznania wsród grzybiarzy.