Kapelusz: barwy jasnożółtej, cytrynowej (UWAGA ! - w polskich lasach wystepuje odmiana albinistyczna o zupełnie białych barwach), średnicą dorasta do 8 cm; kształtu od półkolistego do rozpostartego; skórka pokryta nieregularnie porozrzucanymi dość dużymi łatkami, o barwie od jasnożółtej do brązowej w starszym wieku; łatki nie zawsze obecne, mogą być spłukane przez deszcz lub w okresach bardziej suchych zminimalizowane do małych przylegających łuseczek (patrz zdjęcia 9 i 10); powierzchnia sucha lub lekko lepka w zależności od warunków atmosferycznych; brzeg kapelusza z reguły nie prążkowany, a jeśli już, to tylko minimalnie i tylko u starszych owocników.

Blaszki: od barwy białej do bladożółtej, wolne i miękkie

Trzon: zabarwiony podobnie jak reszta owocnika, na powierzchni zazwyczaj z wyraźnie widocznym zygzakowatym wzorkiem (fot. 2), zakończony masywna bulwką.

Pierścień: duży biały lub lekko żółtawy (fot. 4), nie prążkowany.

Pochwa: w zasadzie mniezauważalna, ściśle przyrośnięta do bulwki, jedynie w górnej części bulwki widoczna w postaci oddzielających się od pochwy płatów(fot. 5 i 8).

Miąższ: biały i niezmienny, w kapeluszu kruchy, w trzonie łykowaty a w samej bulwie gąbczasty; zapachem przypomina surowe ziemniaki.

Wysyp biały.
Zarodniki kuliste, gładkie 7-10 µm.

Nieco podobny jest muchomor narcyzowy (Amanita gemmata). Ten jednak różni się od omawianego, brakiem tak masywnej bulwki, innym układem łatek na kapeluszu bądź też ich całkowitym brakiem oraz przyjemnym zapachem (niektóre owocniki mogą być bezwonne).

Rośnie pospolicie, w różnego typu lasach jak i też poza nimi. Najbardziej jednak sobie upodobał siedliska z przewagą drzew iglastych. Wyrasta od lata do jesieni. Nie boi się okresów bardziej suchych.

Niejadalny a nawet lekko toksyczny, zawiera bufoteninę która rozkłada się częściowo podczas gotowania.

Gatunek ujęty w pracy zespołowej:
Grzyby Puszczy Knyszyńskiej - Anna Kujawa, Błażej Gierczyk, Mirosław Gryc, Marek Wołkowycki - 2019 rok.