Kapelusz: o średnicy nawet do 20 cm, barwy od jaskrawoczerwonej do pomarańczowożółtej; powierzchnia pokryta charakterystycznymi białymi łatkami które z łatwością moga być spłukiwane przez deszcz; skórka lśniąca, z wiekiem coraz bardziej matowa, z łatwościa ściągalna, sucha lub sprawiająca wrażenie lekko lepkiej w zależności od pogody; brzeg kapelusza pozostaje gładki prawie przez cały okres wzrostu, delikatne prążkowania moga być widoczne tylko u owocników mocno dojrzałych.
Blaszki: białe lub lekko żółtawe, wolne i gęste.
Trzon: cylindryczny, wewnątrz zazwyczaj pusty, z bulwiastą podstawą.
Pierścień: zwisający, biały lub kremowy, gładki , ewentualnie, delikatnie prążkowany na samym brzegu. (fot. 08)
Pochwa: w zasadzie brak, zredukowana zazwyczaj do kilku szczątkowych pierścieni widocznych w górnej części bulwki.
Miąższ: kruchy, barwy białej, jedynie pod skórką kapelusza zabarwiony na żółto, bez zapachu.

Wysyp biały.
Zarodniki szerokoelipsoidalne, gładkie, nieamyloidalne, 9-11 x 6-9 µm.

Trudny do pomylenia z jakimkolwiek innym gatunkiem. Należy jednak zwracać uwagę na małe dzieci, które mogą być skuszone jego pięknymi barwami, a które lubią "pakować" sobie wszystko do buzi!
Jeden z bardziej charakterystycznych spośród muchomorów. Trudno pomylić go z jakimkolwiek innym gatunkiem. Wbrew ogólnemu przekonaniu o jego toksyczności, wcale nie należy do silnie trujących. Trudno więc w jego przypadku mówić o śmiertelnych zatruciach. Ogólnie występuje pospolicie i z tego powodu jest doskonale znany.
Ze względu na jaskrawe barwy stanowi swego radzaju, ozdobę naszych lasów i między innymi z tego powodu, apeluję o jego nie niszczenie co ostatnio nagminnie spotyka się w naszych lasach.

Gatunek bardzo pospolity, wyrastający od lata do późnej jesieni, zarówno w lasach liściastych jak też i iglastych. Lubi towarzystwo brzóz.

Zdecydowanie gatunek niejadalny a nawet lekko toksyczny. W przypadku jego spożycia, zatrucia w zasadzie są lekkie i ustępują samoczynnie po okresie kilku godzin.

W dawniejszych czasach używano tego gatunku muchomora jako trutki na muchy. Kapelusze posypane cukrem wystawiano na talerzykach, na parapety okienne (miejsca słoneczne). Zwabione słodyczą muchy, padały ofarą, trującego dla nich soku.

Gatunek ujęty w pracy zespołowej:
Grzyby Puszczy Knyszyńskiej - Anna Kujawa, Błażej Gierczyk, Mirosław Gryc, Marek Wołkowycki - 2019 rok.