Kapelusz: barwy białej ale lekko kremowej, średnicą dorastający do 7 cm, w skrajnych przypadkach nawet do 10 cm: powierzchnia, w czasie wilgotnej pogody silnie śluzowaty, podczas dłuższych okresów suchych jedwabista; kszatłtu owalnego, następnie stożkowato-dzwonkowatego lub półkolistego, wypukłego aż do rozpostartego; brzeg ostry, często ze zwisającymi resztkami osłony.
Blaszki: szerokie, wolne, białe z kremowym odcieniem.
Trzon: barwy białej, cylindryczny, na powierzchni z dużymi łuskami oraz pozostałościami po osłonie; podstawa zgrubiała, otoczona błoniastą pochwą u góry odstającą.
Pierścień: błoniasty, biały, z wiekiem żółknący, nietrwały.
Miąższ biały i kruchy.
Pod działaniem KOH, natychmiast przebarwia się na cytrynowożółto.

Wysyp biały.
Zarodniki szerokoelipsoidalne do kulistych, gładkie, przeświecające, amyloidalne, 8-11 x 7-10 µm. ^[1]

Podobny do albinistycznej formy muchomora zielonawego (sromotnikowego) - Amanita phalloides

Wyrasta od lata do jesieni, pojedyńczo lub w grupach po kilka owocników, przeważnie w lasach iglastych i mieszanych, rzadziej w liściastych.

Śmiertelnie trujący, podobnie jak muchomor zielonawy(sromotnikowy) - Amanita phalloides. Zawiera te same toksyny, silnie działające na ludzki organizm.