Kapelusz: w młodości kształtu wypukłego, do rozpostartego w starszym wieku; skórka zawsze matowa, zamszowa, nawet w młodym wieku; barwy jasnobrązowej, szarobrązowej, ochrawobrązowej lub też w innych odcieniach brązu; często spękana, szczególnie u owocników starszych i w czasie suchej pogody.

Rurki: za młodu praktycznie białe, z wiekiem stopniowo żółknące aż do koloru oliwkowozielonego, po uciśnięciu barwy nie zmieniają.

Pory: barwy takiej samej jak rurki.

Trzon: za młodu zazwyczaj pękaty, z wiekiem do równogrubego, przeważnie w całości pokryty jasną siateczką.

Miąższ: biały, niezmienny, zwarty i jędrny, z wiekiem stopniowo coraz bardziej gąbczasty; zapach przyjemny grzybowy (określany przez niektórych jako orzechowy).

Wysyp koloru oliwkowobrązowego.
Zarodniki wrzecionowate, gładkie, 13-20 x 3.5-6 µm. ^[1]

Prawdopodobieństwo pomylenia z goryczakiem żółciowym (Tylopilus felleus), jeszcze większe niż w przypadku borowika szlachetnego. Warto na to zwrócić uwagę. Z reguły jednak wyrasta bardzo rzadko w tych samych siedliskach.

Podstawowe różnice względem b. szlachetnego to:
- zawsze matowa skórka kapelusza.
- trzon pokryty w całości (zazwyczaj) charakterystycznym wzorkiem (siatką), bardzo dobrze widocznym.

W kraju uznawany za niezbyt częsty, natomiast na terenie Puszczy Knyszyńskiej potrafi mile zaskoczyc swoją liczebnością. Najbardziej lubi lasy z przewagą dębu i grabu. Spotykałem go również w towarzystwie świerków w lasach iglastych z małą domieszką liściastych.
Inne źródła podają, że lubi również lasy bukowe oraz, że nie znosi gleb wapiennych.

Drugi pod względem liczebności gatunek borowika wystepujący na terenie Puszczy Knyszyńskiej. Mniej znany przez grzybiarzy z powodu jego nieregularnego oraz nietypowego okresu wystepowania. Przez tych co go znają, z kolei, mniej lubiany, ponieważ występuje w okresie cieplejszym i z tego powodu często jest zamieszkały przez larwy owadów.
W przeciwieństwie do borowika szlachetnego, wyrasta przede wszystkim w starych lasach puszczańskich. Najbardziej lubi drzewostan liściasty lub mieszany, z domieszką dębu. Nie gardzi jednak i towarzystwem innych liściastych.
Występuje bardzo kapryśnie ponieważ do wzrostu potrzebuje dłuższych okresów deszczowych. Pojawia się okresowo od lipca, aż do połowy września.
W późniejszym okresie spotyka się go na tym obszarze, tylko sporadycznie. Jesienny, panujący półmrok w gęstym drzewostanie Puszczy Knyszyńskiej, skutecznie hamuje jego wzrost.
Pomimo swojej kapryśnej natury, przy sprzyjających warunkach potrafi jednak czasem mile zaskoczyć swoją liczebnością. Wielokrotnie, kilkugodzinne zbiory kończyły się zebraniem 30-40 kg. Bywały niestety i takie lata kiedy praktycznie, w ogóle nie wyrastał, ewentualnie pojawiły się tylko pojedyńcze okazy. Mimo wszystko warto jednak od czasu do czasu sprawdzić, co kryje się wewnątrz P. Knyszyńskiej w okresie letnim.
Zazwyczaj bywa tak, że okres jego występowania kończy się wraz z początkiem masowego pojawienia się b. szlachetnego.

Bardzo smaczny i ceniony grzyb jadalny. Dopuszczony do obrotu handlowego.