Kapelusz: średnicą dorastający do 8 cm, w skarajnych przypadkach nawet do 15 cm; barwy miedzianobrązowej, winnoczerwonej, dość często z fioletowym odcieniem; kształtu pólkolistego, z wiekiem stożkowato-wypukłego, aż do prawie zupełnie płaskiego, przeważnie z centralnym spiczastym garbkiem; powierzchnia gładka, w czasie wilgotnej pogody śluzowata; brzeg długo podwinięty; młode owocniki z wyraźną, pajęczynowatą zasnówką.

Blaszki: rzadkie, barwy purpurowobrązowej, z wiekiem ciemnobrązowej do czarnobrązowej, zbiegające na trzon.

Trzon: zazwyczaj zwężający się ku podstawie, barwy żółtobrązowej, pokryty miedzianobrązowymi włókienkami szczególnie silnie u owocników młodszych i w okolicach strefy pierścienia; pierścień wyraźny, lepki; powierzchnia sucha.

Miąższ: gruby i jędrny; zapach słaby, nieokreślony; smak łagodny; barwa dość zróżnicowana, u podstawy trzonu intensywnie żółta, im wyżej tym jaśniejsza.

Wysyp zarodników oliwkowoczarny.
Zarodniki wydłużone, elipsoidalno-wrzecionowate, gładkie, brązowożółte, 18-22 x 6-7 µm. ^[1]

W pewnym stopniu podobny do wystepującej pod świerkami klejówki świerkowej (Gomphidius glutinosus)

Istnieje również możliwość pomyłki z grzybami z rodzaju zasłonaków, wśród których występuje szereg grzybów trujących. Z tego też powodu zaleca się przy jego zbiorze szczególną ostrożność a w razie niepewności, zaniechanie zbioru.

Wyrasta od lata do jesieni w lasach sosnowych, raczej na glebach zasadowych. W skali kraju dość pospolity, na terenie Puszczy Knyszyńskiej występuje sporadycznie i być może dlatego nie wzbudza zainteresowania wśród grzybiarzy. Znacznie pospolitszy w młodych lasach sosnowych gdzie niekiedy potrafi wystepować nad podziw masowo.

Uważany za grzyba jadalnego. Podczas gotowania ciemnieje do barwy fioletowoczerwonej. Wśród grzybiarzy w zasadzie nieznany i nie zbierany, Walory smakowe ponoć nie rewelacyjne. Do tej pory (2013 rok) jeszcze tej teorii nie sprawdziłem, ponieważ przeważnie występuje w okresie obfitującym w inne, znacznie lepsze gatunki grzybów jadalnych.