Kapelusz: początkowo półkolisty, z wiekiem coraz bardziej poduszkowaty, bardzo rzadko płasko rospostarty, średnicy do 12 cm, barwy ochrowej, żółtozielonkawej, szaro lub brązowooliwkowej; w czasie słonecznej i suchej pogody może przybierać barwę całkowicie brązową lub czarną a jego skórka peka na nieregularne, drobne poletka.

Rurki: długości do 3 cm, początkowo białawe, następnie od szarych do olikowoszarych, uszkodzone przebarwiają sie początkowo na fioletowoszara a nastepnie na czarno.

Pory: drobne, poczatkowo białawe, następnie szarawe lub szarożółte, uciśnięte szarzeją a nastepnie czernieją.

Trzon: twardy i wysmukły, barwy białawej lub żółtawej, pokryty drobnymi kosmkami o barwie ciemnobrązowej lub czarniawej.

Miąższ białawy, po przekrojeniu początkowo różowieje a nastepnie przybiera barwę szarofioletową, aż w stadium końcowym czernieje (po kilku minutach); praktycznie bez smaku i zapachu; w trzonie twardy a w starszym wieku łykowaty; w kapeluszu początkowo jędrny, lecz dość szybko w miarę dojrzewania staje sie miękki i gąbczasty.

Zarodniki wrzecionowato-eliptyczne, gładkie, brązowożółte, o wymiarach 10-24 x 4-7 µm.
Wysyp tytoniowobrązowawy.

Podobny koźlarz babka (Leccinum scabrum), ten jednak wyrasta zawsze w sąsiedztwie brzóz i ma niezmienny miąższ, nawet po dłuższym czasie od wykonania przekroju.

Gatunek dość pospolity, wyrastający od lata do jesieni, w lasach dębowo-grabowych i lipowo-grabowych, preferuje miejsca wilgotne i cieniste.

Dobry grzyb jadalny ale tylko owocniki dość młode, jego miąższ w kapeluszu doć szybko staje sie miękki (gąbczasty) i najczęściej zamieszkały przez larwy owadów. Obecność larw doskonale widoczna ponieważ w miejscach ich żerowania miąższ całkowicie czernieje.