Kapelusz; dorastający do 12 cm średnicy, początkowo jajowato-dzwonkowaty, poprzez wypukły do całkowicie rozpostartego w starszym wieku, zazwyczaj z wyraźnie widocznym ciemniejszym, centralnym garbkiem; powierzchnia gładka i lśniąca, o odcieniach olwkowych, żółtych, szarych lub brązowawych tworzących na kapeluszu charakterystyczne koncentryczne pierścienie; brzeg kapelusza u dojrzałych owocników wyraźnie prążkowany do 1/3 promienia.

Blaszki: wolne, białe i gęste, o ciemniej zabarwionych ostrzach.

Trzon: zwężający się ku górze, o powierzchni drobno, szarobrązowo, łuseczkowatej; pochwa błoniasta, ochrawa lub biaława, często całkowicie ukryta w ziemi.

Miąższ: kruchy, dość cienki, białawy, o słabym i nieokreślonym smaku i zapachu.

Wysyp biały.
Zarodniki białe, nieamyloidalne.

Owocniki dorosłe trudno jest pomylić z innymi. Przy owocnikach młodych istnieje duże prawdopodobieństwo pomyłki z Amanita vaginata.

Na pewno nie jest to gatunek często spotykany a tym bardziej na niżu. Literatura podaje jako główne jego siedliska górskie lasy świerkowe lub ewentualnie na niżu ale w sąsiedztwie buka. W Puszczy Knyszyńskiej spotykam go z kolei w lasach mieszanych z udziałem świerka lub też w lasach czysto świerkowych. Zdecydowanie należy do gatunków jesiennych.

Gatunek ten po raz pierwszy został opisany we Włoszech przez Giovanni Antonio Battarra (1714–1789).
Stąd też wywodzi się jego nazwa gatunkowa.

Na terenie Puszczy Knyszyńskiej spotykam ten gatunek dość często, w okresie jesiennym. Najwięcej owocników spotkałem w lasach o dość starym drzewostanie mieszanym (świerk, sosna, grab, dąb), położonych kilka km na "NE" od Supraśla. Nigdy masowo, najczęściej owocniki pojedyncze, rzadziej po dwa.>

Ponoć jadalny, ze względu jednak na rzadkie wystepowanie, raczej bez wiekszego znaczenia.
Niektóre żródła uważają go za gatunek niejadalny. Nie stanowi jednak zagrożenia dla naszego zdrowia, na pewno nie jest trujący.