Kapelusz: przeważnie w kolorze brązowym z odcieniem szarym, czerwonawym, fioletowym lub purpurowym, średnicą dorasta nawet do 9 cm, zazwyczaj jednak spotyka się nieco mniejsze: kształtu początkowo tępo-stożkowatego, poprzez wypukły aż do rozpostartego; brzeg w zasadzie długo pozostaje delikatnie podwinięty i bez prązkowania, o ile takowe wystąpi to nieznacznie i jedynie u owocników starszych; powierzchnia pokryta ciemnymi łatkami o różnej wielkości, zazwyczaj nieregularnie rozmieszczonymi, ale tak jak widać na zdjęciu głównym można doszukać się pewnej symetrii w ich rozmieszczeniu.
Blaszki: białe.
Trzon: jasnoszary z wiekiem jednak nieco ciemnieje, bez jakiegokolwiek charakterystycznego wzorku, zakończony dość pokaźną bulwką, na której, w jej górnej części, zaznaczone są pozostałości pochwy w postaci pierścieni.
Pierścień:, nie prążkowany, zwisający.
Miąższ: biały, jedynie bezpośrednio pod skórką fioletowy, o zapachu nieprzyjemnym, ziemistym i smaku nieco przypominający rzodkiew.

Wysyp biały.
Zarodniki kuliste, 8-10 µm.[1]

W sumie można go pomylić z kilkoma innymi gatunkami muchomora:
- muchomorem plamistym (Amanita pantherina)
- muchomorem twardawym (Amanita spissa)
- a nawet z muchomorem czerwieniejącym (Amanita rubescens)
Wszystko to ze względu na jego zmienność. Wystarczy jego nazwę wpisać do wyszukiwarki a ukażą się naszym oczom zgoła odmienne grzyby. Tak jest jednak faktycznie, chociaż dane podawane w necie należy brać nieco z "przymróżeniem oka" (duża część zamieszczonych zdjęć podpisana jest zupełnie nieprawidłowo), to jego wygląd potrafi czasem zupełnie zaskoczyć. Najlepiej korzystać ze żródeł profesjonalnych ale te niestety nie zawsze są dostępne.
Jak zapewne zauważyliście, zdjęcie główne przedstawia bardzo odmiennego grzyba od tych przedstawionych niżej w galerii. Oba są jednak tym samym muchomorem porfirowym (Amanita porphyria).
Przy identyfikacji muchomorów (Amanita), musimy brać pod uwagę ogół cech a nie kierować się zewnętrznym wyglądem kapelusza. Większość muchomorów ma barwę kapelusza mocno zmienną, a co za tym idzie, jeden gatunek może w skrajnych przypadkach upodobnić się do innego. Wygląd łatek też może być bardzo zwodniczy, co jednak nie znaczy, że nie nalezy tych cech brać pod uwagę. Pochwa, podstawa, zapach i pozostałe cechy z reguły jednak pozwalają naocznie zidentyfikować jaki to gatunek, chociaż też nie zawsze. Bywają gatunki które jedynie wprawne oko mikroskopu potrafi odróżnić i do tego w oparciu o dobrą literaturę.

Uważany za pospolity. Preferuje gleby kwaśne. Najczęściej wyrasta w lasach iglastych, pojedynczo lub też po kilka sztuk w grupie, od lata do jesieni.

Lekko toksyczny.

Gatunek ujęty w pracy zespołowej:
Grzyby Puszczy Knyszyńskiej - Anna Kujawa, Błażej Gierczyk, Mirosław Gryc, Marek Wołkowycki - 2019 rok.