Owocnik: początkowo prawie kulisty, następnie w kształcie głębokiej miseczki (nieco dzwonkowaty), w starszym wieku prawie rozpostarty, o średnicy 0.5-1.5(2) cm, bez trzonu, ewentualnie osadzony na czymś w kształcie wygiętej nasadki; brzeg owocnika zazwyczaj wyraźnie podwinięty do wewnątrz.
Wierzch owocnika: pokryty ochrowym kutnerem, u owocników suchych białawym.
Spód (hymenium): barwy jasnobrązowej, gliniastej, czerwonobrązowej do czekoladowej, gładki, lekko oprószony, mniej lub bardziej pofałdowany.

Miąższ: bardzo cienki, skórzasty ale miękki, bez szczególnego zapachu i smaku.

Wysyp biały z kremowym odcieniem.
Zarodniki cylindryczne, nieco wygięte, gładkie, bezbarwne, o wymiarach 7-9 x 2-3 µm.

Auriculariopsis albomellea, gatunek mniej znany i zdecydowanie rzadszy, występujący ponoć najczęściej na drewnie drzew iglastych (link na dole strony).^[1]

Dość często występujący saprofit, rosnący na martwym drewnie.
Wyrasta na korze i opadłych gałęziach drzew liściastych, głównie topoli (Populus) i wierzbie (Salix), w okresach dużej wilgotności, zazwyczaj od jesieni do wiosny ale przy sprzyjających warunkach również w miesiącach letnich, najczęściej w grupach.

Do niedawna Auriculariopsis ampla był uznawany za jedynego przedstawiciela rodzaju występującego na terenie Polski.
O ile nic nie zmieni się w systematyce, to z publikacji W. Wojewody wynikało by, że na terenie Polski północno-wschodniej znaleziono inny gatunek z tego rodzaju: Auriculariopsis albomellea. ^[3]

Ze względu na rozmiary, bez znaczenia, najczęściej uznawany za gatunek niejadalny.