Owocniki duże i masywne. Okaz obserwowany przeze mnie, w 29 roku, wysokością osiągał około 60-70cm. W pierwszym roku wzrostu szerokość jego wynosiła około 30cm. Owocnik z 2010 roku miał już nieco mniejszą wysokość, za to jego szerokość oscylowała w granicach 40 cm.
Pomimo, że jednoroczne, to bardzo trwałe. Z powyższego przykładu widać, że potrafią utrzymywać się na drzewie jeszcze przez kilka lat.
Złożony z szeregu, pozrastanych ze sobą dachówkowato kapeluszy w ten sposób, że tworzy jedną całość mocno pzytwierdzoną do pnia. Pojedynczy kapelusz o krawędzi początkowo tępej, z wiekiem coraz bardziej ostrej, prostej lub też pofalowanej. Górna powierzchnia wyraźnie pokryta gęsto, drobnymi włoskami. Barwa początkowo prawie biała , poprzez kremową, z wiekiem przechodzi w coraz bardziej żółtą.

Hymenofor złożony z gęsto usianych drobnych kolców o barwie kapelusza.

Miąższ barwy białej. W młodym wieku mocno soczysty, mięsisty i elastyczny. Z wiekiem coraz bardziej twardy. Trudny do rozerwania. Zapach silny i nieprzyjemny.

Wysyp biały.
Zarodniki cylindryczne, gładkie, hialinowe, nieamyloidalne, 4-5 × 2-2.5 µm. ^[1]

Bardzo charakterystyczny i może być jedynie pomylony z młodym żółciakiem siarkowatym (Laetiporus sulphureus), ten jednak nie posiada kolczastego hymenoforu.

Gatunek bardzo rzadki i zagrożony. Powód wydaje się być bardzo oczywisty. Usuwanie starych i chorych drzew a tym samym likwidowanie jego potencjalnych, jak też i występujących stanowisk. Nie chroniony jednak prawem.
Wyrasta z reguły na starych i chorych, bądź też skaleczonych ale jeszcze żywych drzewach liściastych. Głównie na klonie, jaworze, brzozie, buku i lipie.

Niejadalny.
Powoduje intensywną zgniliznę drewna typu białego.