Owocnik: składa się z kapelusza w kształcie pucharu oraz ze stosunkowo krótkiego trzonu, rzadziej nieco dłuższego.

Część kapeluszowa: średnicy 2-6 cm, zazwyczaj nieregularnie półkolista; brzeg w starszym wieku, prostując się promieniście pęka (rozrywa się); powierzchnia wewnętrza (płodna) gładka, szarobrązowa, czerwonobrązowa, oliwkowobrązowa, zazwyczaj z delikatnym fioletowym odcieniem; strona zewnętrzna (płonna) pokryta drobnym nalotem, kolorystycznie zbliżona do barwy strony płodnej, może byc jednak znacznie jaśniejsza lub ciemniejsza w zależności od siedliska, z wyraźnie widocznym, jasnym (białym lub prawie białym) żeberkowaniem rozchodzącym się od trzonu.

Trzon: zazwyczaj krótki i krępy, przeważnie całkowicie ukryty w podłożu, barwy białej lub białawej, mocno żeberkowany na całej długości.

Miąższ: białawy, białoszary, kruchy i cienki, bez wyraźnego smaku i zapachu.

Wysyp biały.
Zarodniki bezbarwne, elipsoidalne, gładkie, z dużą centralną kroplą tłuszczu, 18-24 x 12-15 µm.

Przy pewnym opatrzeniu gatunek dość charakterystyczny i nie powinien sprawiać kłopotów z identyfikacją. Podobna Helvella queletii, u tej jednak w zasadzie nie występuje użebrowanie powierzchni zewnętrznej części kapeluszowej. Różnią się również ubarwieniem wewnętrznej części kapelusza, które u H. queletii jest zdecydowanie ciemniejsze. Oba te gatunku lubią występować na tych samych stanowiskach.
Mniej prawdopodobne wydaje się natomiast pomylenie jej z niektórymi gatunkami z rodziny kustrzebkowatych (Peziza), charakteryzujacych się brakiem trzonu.
Najbardziej podobna wydaję sie być Helvella costifera o której brakuje mi danych o wystepowaniu na terenie Polski. Ta z kolei pomimo, że jest bardzo kolorystycznie podobna do Helvella acetabulum, szczególnie owocniki już starsze, to charakteryzuje się jednak znacznie wyraźniejszym użebrowaniem zewnętrznej części kapelusza, sięgającym niekiedy aż do jej krawędzi.

Gatunek wiosenny, dość często występuje od końca kwietnia do czerwca. Wyrasta zarówno pojedynczo jak i w grupach liczących od kilku lub kilkanastu sztuk. Lubi gleby zawierające wapń. Wyrasta w lasach, zdecydowanie jednak częściej w miejscach o bardzo cienkiej warstwie ściółki lub jej całkowicie pozbawionych, takich jak np: pobocza dróg leśnych (tam je spotykam najczęściej).

Gatunek jadalny ale praktycznie bez wartości z powodu łykowatej konsystencji.