Owocnik: składa się z główki w kształcie urny (czaszy) oraz z krótkiego trzonu, zazwyczaj całkowicie ukrytego w podłożu.

Główka: za młodu z wąskim otworem, z wiekiem jej ścianki coraz bardziej rozchylają się na boki, jednocześnie pękając, wskutek czego, w stadium końcowym przybiera kształt rozpostartej gwiazdy o średnicy do 4 cm; hymenium (strona wewnętrzna) gładka, barwy od szarobrązowej do ciemnobrązowej; strona zewnętrzna ziarenkowata, barwy podobnej jak hymenium, ku podstawie jednak coraz bardziej jaśniejsza aż do białawej.

Trzon: bardzo krótki, u niektórych okazów może być słabo zauważalny, barwy białawej, przeważnie nierówny, składający się z tępych żeberek (fałd) które kończą sie u podstawy główki.

Miąższ: cienki, kruchy, około 1 mm grubości, dwuwarstwowy, barwy wodnistoszarej lub białawej; zapach i smak łagodny.

Zarodniki eliptyczne, gładkie, cienkościenne, z jedna kroplą oleju, nieamyloidalne, o wymiarach 21.0-25.0 x 11.5-13.0 µm.

Nieco podobna do wyżej wymienionej piestrzycy zwyczajnej (Helvella acetabulum), ta jednak ma wyraźnie żeberkowaną powierzchnię zewnętrzną główki.
Podobieństwa można również doszukiwać się u gatunków z rodzaju Peziza, do którego i ona była wcześniej zaliczana

Gatunek uznawany za rzadki ale raczej ze względu na trudność z jego zauważeniem. Rośnie samotnie lub w grupkach w lasach iglastych wsród igliwia, w miejscach piaszczystych, raczej o cienkiej warstwie ściółki, w okresie wiosennym.

Co do jadalności, brak danych.