Kapelusz: 10-20 cm, początkowo wypukły lub płaskowypukły, zazwyczaj już w bardzo młodym wieku wyraźnie, centralnie zapadnięty; brzeg mocno i długo podwinięty, nawet w starszym wieku częściowo takim pozostaje; powierzchnia kapelusza biała, z ochrowymi plamami, delikatnie omszona, matowa, w czasie suchej i słonecznej pogody pęka na drobne poletka.

Blaszki: wąskie i zarazem dość drube, rzadko rozmieszczone, rozwidlone lub anastomozujące, do trzonu prawie przyrośnięte; u dojrzałych owocników w miejscach uszkodzeń, zazwyczaj rdzawobrązowo poplamione lub miejscami przebarwione na żółtoochrowo.

Trzon: 3-8 x 2-6 cm, barwy białej, delikatnie omszony, krótki i masywny, zazwyczaj lekko zwężający się ku podstawie

Miąższ: niezmienny, biały, jędrny i gruby, o przyjemnym, słodkawym zapachu.

Mleczko: białe, bardzo wolno słabo żółknące, po oddzieleniu od miąższu natychmiast mocno palące.
Pod wpływem KOH zmienia barwę w zakresie od żółtej do czerwonopomarańczowej.

Wysyp zarodników biały.
Zarodniki jajowate, z delikatnym urzeźbieniem nie tworzącym siateczki.
(7) 7,4 - 8,2 (8,7) x (5,4) 5,7 - 6,4 (6,7) µm
Cheliocystydy liczne na ostrzu blaszek, podobne do makrocystyd, wrzecionowate lub mniejsze, 35-70 x 5-8 µm.
Podstawki 57-73 x 8-11 µm.

Makroskopowo, bliźniaczo podobny do mleczaja chrząstki (Lactarius vallereus), nawet występuje w podobnych siedliskach. W terenie, jednym ze sposobów ich odróżnienia, jest sprawdzenie zapachu (nie zawsze jednak jest dobrze wyczuwalny). Próbowanie mleczka oddzielonego od miąższu, nie należy do przyjemności, szczególnie gdy mamy do sprawdzenia kilka lub kilkanaście znalezisk.
Najlepszym sposobem oprócz badań mikroskopowych, jest potraktowanie miąższu roztworem KOH, pod wpływem którego przebarwia się na żółto, pomarańczowo lub czerwonopomarańczowo (fot. 06-07).

Innym podobnym gatunkiem jest mleczaj biel (Lactarius piperatus), tego jednak z łatwościa można odróżnić po zdecydowanie gęściej ustawionych blaszkach.
Ten z kolei jest bardzo podobny do mleczaja zieleniejącego (Lactarius glaucescens) więc też istnieje niewielka możliwość pomyłki z tym gatunkiem, aczkolwiek blaszki ma również zdecydowanie gęściejsze.

Krótko mówiąc: - jeżeli znajdziemy w lipcu-siepniu, na terenie Puszczy Knyszyńskiej, białego mleczaja o szeroko rozstawionych blaszkach, to najpewniej będzie to m. piekący. Mleczaj chrząstka w tych miesiącach nie występuje a jeśli już, to bardzo rzadko.

Wyrasta od lata do jesieni, w lasach liściastych i mieszanych, niezbyt częsty ale częstszy niż się uważą, przez większość osób nie odróżniany od innych, białych gatunków z tego rodzaju.
Przeważnie wyrasta w grupach ale nie tak licznych jak mleczaj biel, zazwyczaj nie większych niż kilka sztuk. Większość owocników spotykałem w miejscach prześwietlonych, często są to rzadko uczęszczane, pobocza dróg leśnych.

Na terenie Puszczy Knyszyńskiej zazwyczaj występuje dość często już w lipcu, razem z pojawiającym się w tym okresie mleczajem bielem.

Niejadalny ze względu na piekący smak, nie jest gatunkiem trującym.