Kapelusz: o średnicy 5-12 cm, za młodu wypukły z silnie podwiniętym brzegiem, następnie wklęsły a nawet lejkowaty z brzegiem prostym i ostrym, barwy jasnopomarańczowej z delikatnym odcieniem łososiowym, lub brudnoochrowej, z kilkoma (najczęściej sześcioma) koncentrycznymi pręgami, miejscami o odcieniu naturalnie zielonkawym jak również szybko szarozieleniejący w miejscu dotknięcia lub skaleczenia (fot. 04); powierzchnia gładka i wilgotna.

Blaszki: zazwyczaj bardzo lekko zbiegające na trzon jednak tak nieznacznie, że równie dobrze można uznać je za przyrośnięte, mieszane, gęste, niekiedy przy trzonie rozwidlone, wąskie, barwy jasnoochrowej z pomarańczowym odcieniem, w starszym wieku czerwonowinne, po uszkodzeniu podobnie jak kapelusz przebarwiające się na szarozielonkawo.

Trzon: o wymiarach 2.5-7 x 1.5-2.5 cm, zazwyczaj równogruby, łamliwy, początkowo pełny, później wewnątrz pusty, barwy nieco jaśniejszej od kapelusza; powierzchnia delikatnie oszroniona lub gładka, zazwyczaj bez jamek.

Miąższ: jędrny i łamliwy, barwy kremowej, szybko jednak przebarwiający się na pomarańczowo za przyczyna wydzielanego mleczka, pod skórką kapelusza szaroniebieskawy; smak dość ostry, ale nie na tyle żeby zniechęcic potencjalnych jego amatorów; zapach miły, delikatnie owocowy.

Mleczko: obfite, barwy pomarańczowej, bardzo długo niezmiennej, po około 15 minutach staje sie winnoczerwone a dopiero po około dobie fioletowieje a następnie zielenieje.

Wysyp jasnoochrowy.
Zarodniki owalne, z niskimi brodawkami i łącznikami tworzącymi nieregularną siateczkę, o wymiarach 8-10 x 7-8 µm.
Podstawki o wymiarach 36-45 x 8-9 µm.
Cheliocystydy waskowrzecionowate, nieliczne, o wymiarach 30-40 x 3-6 µm.

Gatunek dość charakterystyczny jednak przez większość grzybiarzy nie odróżniany od mleczaja rydza (Lactarius deliciosus), występującego pod sosnami oraz nie posiadającego w barwach odcieni zielonych.

Gatunek mikoryzowy, w związku z czym można go spotkać jedynie w towarzystwie świerków. Najcześciej występuje, oczywiście w lasach świerkowych lub z jego udziałem o mszystym poszyciu lub wśród traw (drogi leśne, obrzeża lasu szczególnie graniczące z dawnymi terenami rolnymi), zazwyczaj w miesiącach jesiennych (wrzesień-październik).

Bardzo dobry gatunek jadalny.