Owocniki: mięsiste i duże.

Kapelusz: średnicy 5-15(20) cm; początkowo wypukły, następnie rozpostarty, wklęśniety; barwy białej przechodzącej z wiekiem w szarawobiałą, w części centralnej w starszym wieku nieco rudawa; powierzchnia od sucha i gładka, wczasie suszy pękająca na drobne poletka; brzeg długo podwinięty, w starszym wieku rozpostarty i ostry.

Blaszki: barwy od białej do lekko kremowej, gęsto ustawione, wąskie, zbiegające na trzon, czasem anastomozujące (mające między sobą nieregularne połączenia).

Trzon: 5-8 x 1-3 cm, wzlędnie wysmukły w stosunku do grubości, cylindryczny lub lekko zwężający się ku podstawie; powierzchnia gładka, matowa, biała.

Miąższ: biały, w miarę starzenia się nieznacznie żółknący, gruby i jędrny; zapach słaby nieokreślony: smak palący.

Mleczko: białe obfite, z czasem nieznacznie żółknące, mocno piekące.

Wysyp biały.
Zarodniki szerokoelipsoidalne, drobno brodawkowane, o wymiarach 8-9 x 5.5-7 µm.

W zasadzie wszystkie mleczaje o białej lub podobnej barwie, a spośród nich:
- mleczaj chrząstka (Lactarius vellereus), ma rzadziej ustawione blaszki, nieco bardziej kruchy miąższ i zazwyczaj masowo pokazuje się nieco później.
- mleczaj piekący (Lactarius bertillonii) - występujący w tym samym czasie i miejscach, jednak o blaszkach zdecydowanie rzadszych.

Gatunek pospolity, wyrastający latem i jesienią w lasach zarówno liściastych jak też i mieszanych. Spotyka sie owocniki pojedyncze ale częściej rosnące w grupach, liczących po kilka a nawet kilkadziesiąt sztuk.

W Polsce w zasadzie uznawany za gatunek niejadalny, ze względu na swój piekący smak.
Przez niektórych jednak zbierany i po odpowiedniej obróbce konsumowany. Bardziej pod tym względem popularny w Polsce północno-wschodniej.
W dalekiej Rosji pozyskiwany w większym stopniu, spożywany po uprzednim ukiszeniu.