Owocniki: początkowo nieregularnie bulwiaste, barwy lśniąco pomarańczowej; nastepnie konsolowate, wachlarzowate, z brzegiem lekko wywiniętym w dół i nieregularnie pofalowanym; przeważnie wyrastają dachówkowato tworząc zgrupowania sięgające wagą kilku kilogramów (przeciętnie 2-4 kg); całkowita ilość występujących owocników na danym substracie w dużej mierze zależy od jego jakości i w sprzyjających warunkach może dochodzić nawet do kilkudziesięciu kilogramów z jednego stanowiska (żywiciela).

Powierzchnia: delikatnie aksamitna, matowa, zazwyczaj sterefowana, nierówna, promieniście pomarszczona, barwy żółtopomarańczowej, morelowej, pomarańczowej, przy brzegu zazwyczaj cytrynowej.

Hymenofor: rurkowy, lśniący; pory barwy siarkowożółtej, z których w okresach wilgotnych zwisają szklisto żółte kropelki wydzieliny (dotyczy owocników młodych), drobne, koliste; rurki długości do 3 mm, również siarkowożółte.

Miąższ: gruby do 3 cm, początkowo kremowożółty, kremowy, morelowy, miękki, zwarty i mocno soczysty, po skaleczeniu ociekający sokiem, takie owocniki nadają się do spożycia; następnie miąższ blednie zmieniając barwę na cytrynowożółtą aż do białawej, osiągając w końcu konsystencję suchej kredy, w tym stadium sa łamliwe i rozpadające się, samoczynnie powoli odpadajace od podłoża, ich obecność można wtedy stwierdzić po resztkach owocników leżących obok pni drzew; zapach przyjemny; smak łagodny i przyjemny, u starszych okazów nieco kwaskawy.

Zarodniki o wymiarach 5-7 x 3.5-4.5 µm, jajowate lub szeroko jajowate, gładkie i bezbarwne.
Wysyp słomkowożółty, po jakimś czasie odbarwiający się do białego.

Innym gatunkiem z tego rodzaju, bardzo podobnym do żółciaka siarkowego (Laetiporus sulphureus) jest występujący na substracie iglastym Laetiporus conifericola. Prawdopodobnie bardzo rzadki i o ile nie mylę się, to z terenu Polski dotychczas nienotowany?
Nieco podobny jest również, znacznie rzadziej występujący zębniczek północny (Climacodon septentrionalis).

Wyrasta zarówno na żywych drzewach jak i na martwym drewnie przeważnie liściastym, bardzo rzadko na iglastym. Zasiedla osobniki starsze na których wyrasta bardzo nieregularnie, przeważnie co kilka lat, rzadziej corocznie. Na terenie Puszczy Knyszyńskiej pierwsze owocniki pojawiają się zazwyczaj już w maju i systematycznie wyrastają do końca lata, miesiące jesienne nie sprzyjają jego rozwojowi.
Wiekszośc żródeł podaje, że zwarte kompleksy leśne nie sprzyjaja jego występowaniu, reguła ta jednak zdaje się nie potwierdzać na terenie Puszczy Knyszyńskiej, chociaż biorąc pod uwagę obszary leśne intensywnie gospodarczo eksploatowane, w których występuje drzewostan w stosunkowo jeszcze młodym wieku, ta zasada ma pełne uzasadnienie.
W Puszczy Knyszyńskiej gatunek ten zasiedla najczęściej stare dęby, których niestety i tu, z roku na rok jest już coraz mniej, w związku z czym w miarę ubożenia odpowiedniego substratu, ubożeje również populacja tego gatunku.
Nie jest to jednak jedyny żywiciel, odosobnione przypadki jego występowania stwierdziłem również na wierzbie, topoli, akacji a nawet olszy. Z przeprowadzonej jednak sondy wśród uczestników Bio-Forum jasno wynika, że lista jego żywicieli jest znacznie dłuższa, i jego wystepowanie na poszczególnych gatunkach drzew przede wszystkim jest uzależnione od zasobności danego regionu w odpowiedni substat. Wg. tych informacji wyrasta również na: klonie, kasztanowcu, śliwie, jabłoni, czereśni ptasiej, brzozie, jodle, lipie, grabie, jesionie, czeremszy.

Dobry gatunek jadalny ale tylko owocniki młode o jeszcze soczystym miąższu.