Kapelusz: początkowo prawie kolisty (fot. 07), następnie półkolisty, do wypukłego, z wyraźnie uwypuklonym centralnym garbkiem; powierzchnia popękana na duże, szarobrązowe płaty (oprócz części centralnej), pomiędzy płatami kapelusz barwy białawej lub kremowej, wyraźnie kosmkowaty; na krawędzi kapelusza długo widoczne części białej osłony.

Blaszki: barwy od białej do kremowej, wolne.

Trzon: cylindryczny, zazwyczaj stopniowo i delikatnie zwężający się ku kapeluszowi, podstawa zgrubiała; powierzchnia o barwie jasnobrązowej, przeważnie stopniowo ciemniejąca w kierunku podstawy, spękana na drobne łuseczki lub zygzakowaty wzorek, jednak nie tak wyraźny jak u czubajki kani (Macrolepiota procera)

Pierścień: pojedynczy, duży, częściowo przesuwalny, spód pierścienia gładki, barwy brązowawej (szczególnie dobrze widoczne na fot. 10), powierzchnia boczna i górna barwy białej, kłaczkowata.

Miąższ: barwy białej, w zasadzie niezmiennej, jedynie w trzonie można zaobserwować delikatne różowienie; smak i zapach łagodny.

Wysyp zarodników biały.
Zarodniki elipsoidalne, z wyraźną porą rostkową, dekstrynoidalne, metachromatyczne, 13-16.5 x 8.5-10.5 µm.

Chociaż różni się kilkoma szczegółami od czubajki kani (Macrolepiota procera), to śmiało można ją nazwać, mniejszym jej sobowtórem.
Może być również mylona z czubajką białotrzonową (Macrolepiota excoriata) oraz z czubajką beżową (Macrolepiota mastoidea).

Wyrasta na ściółce leśnej w lasach liściastych oraz sosnowych a szczególnie na ich obrzeżach oraz w miejscach prześwietlonych (polany)

Dobry grzyb jadalny i często nieświadomie zbierany przez grzybiarzy jako czubajka kania (Macrolepiota procera).