Kapelusz: średnicy 5-15 cm, w skrajnych przypadkach dorasta nawet do 30 cm (do spożycia już nie zdatne), kształtu muszlowatego, rzadziej łopatkowego, barwy dość zmiennej, bo od popielatej do prawie czarnej, nieraz o dość wyraźnym brązowawym odcieniu; powierzchnia gładka i sucha.

Blaszki: białawe, gęsto ustawione, zbiegające na krótki trzon.

Trzon: krótki, ekscentryczny lub boczny, barwy zazwyczaj białawej, u podstawy mocno przerośnięty białymi strzępkami grzybni.

Miąższ: stosunkowo mięsisty, biały, barwy niezmiennej; smak łagodny; zapach słaby, nieokreślony.

Wysyp zarodników biały.
Zarodniki elipsoidalne, gładkie, o wymiarach 8-11 x 3-4 µm.

Trudny do pomylenia z jakimkolwiek innym gatunkiem.
W Polsce wystepuje kilka gatunków z tego rodzaju, ale jedynie jeszcze jeden jest godny polecenia grzybiarzom. Jest nim boczniak płucny (łyżkowaty), gatunek rzadszy i wytwarzający owocniki znacznie mniejsze. Dla odmiany występuje w miesiącach letnich.

Wyrasta przeważnie w listopadzie i grudniu. Rzadziej pojawia się podczas łagodnych zim. Zdarzaja się również pojawy wiosenne ale te, z reguły są mniej liczne i w dużej mierze zależą od warunków pogodowych.

Ze względu na późną porę wystepowania, wszystkim którzy czują niedosyt wrażeń po sezonie grzybowym, proponuję wciągnąć go na listę zbieranych.
Młode owocniki wspaniale nadają się do marynowania. Nieco starsze proponuję przeznaczyć do smażenia. Doskonale nadaje się do mrożenia. Zalecam wcześniejsze krótkie obgotowanie. Zimą po odmrożeniu, nic nie tracą na walorach smakowych i stanowią doskonałe danie w okresie zastoju grzybowego.
Zbiory z reguły są bardzo obfite i dlatego w znane mi miejsca udaję się samochodem. Jednorazowo zbiera się po kilkadziesiąt kilogramów. Przypadki, gdy na jednym stanowisku rośnie w granicach 10 kilogramów owocników, nie należą do rzadkości. Owocnikuje systematycznie w tych samych miejscach, dlatego też nie nastręcza trudności ze znalezieniem. Raz poznane miejsce możemy odwiedzać przez wiele lat aż do całkowitego wykorzystania substratu.
Odradzam zbiór owocników starych. Te maja miąższ łykowaty i z tego powodu raczej nie nadaja się do konsumpcji, proponuję zadowolić sie okazami młodymi.

Bardzo dobry grzyb jadalny ale przez grzybiarzy mało znany i niedoceniany.
W lasach Puszczy Knyszyńskiej raczej nie radzę go poszukiwać, występuje tam sporadycznie i w małych ilościach. Preferuje miejsca widne, jego siedliskiem są najczęściej pnie drzew liściastych ale poza obszarami leśnymi. Najchetniej zasiedla przydrożne pniaki pozostałe po ściętych topolach. Często wyrasta również w miastach. Tam jednak, ze wzgledu na zanieczyszczenia, ich zbieranie stanowczo odradzam. Nie zalecam również zbierania przy ruchliwych drogach. O ile w obecnych czasach paliwo samochodowe zawiera znikome ilości szkodliwych substancji, to jednak przy wilgotnej pogodzie, jaka zazwyczaj panuje w okresach jesiennych, spod kół samochodów wraz z kropelkami wody na owocniki trafiają wszelkiego rodzaju zanieczyszczenia, między innymi oleje samochodowe wydostające sie z nieszczelnych instalacji.