Owocnik: jednoroczny, dorastający srednicą nawet do 60 cm (zazwyczaj spotyka się do 30-35 cm), grubości 0.5-5 cm, kształtu początkowo wypukłego z długo podwinietym brzegiem, następnie spłaszonego i wgłębionego, okrągławego lub wachlarzowatego, z brzegiem ostrym, nieporozrywanym.

Wierzch owocnika: zazwyczaj nieco lepki, pokryty koncentrycznymi rzędami trójkatnych łuseczek o brązowym, kasztanowym lub prawie czarnym zabarwieniu, między nimi barwy kremowej, ochrowej, ochrowożółtej lub płowej,.

Hymenofor: rurkowaty, daleko zbiegający; rurki długości 5-10 mm, białawe, brudnocieliste lub kremowe, nie dające się oderwać; pory nieregularne, kanciaste, duże 1-2(3) x 0.5-1.5 mm, białawe.

Trzon: zazwyczaj bardzo krótki, boczny lub ekscentryczny, rzadko centralny, u góry białawy lub cielisty, w dole pokryty czarnobrązowym lub czarnym kutnerem.

Miąższ: u owocników młodych soczysty i mięsisty, zwarty ale dośc miękki, w miarę starzenia się coraz bardziej korkowaty i suchy, kruchy; barwy od białawej do żółtawej; zapach przyjemny mączny (grzybowy); smak łagodny.

Zarodniki o wymiarach 10-14(16) x 4-5(6) µm, podłużnie eliptyczne, bezbarwne i gładkie.

Gatunek bardzo charakterystyczny ze względu na osiągane rozmiary.
W lasach występuje podobna do niej, ale osiągająca znacznie mniejsze rozmiary, żagiew guzowata (Poliporus tuberaster). Ta jednak zazwyczaj wykształca wyraźnie widoczny trzon, osadzony centralnie.

W zasadzie gatunek uznawany za pospolity ale z tendencją do zanikania populacji, ze względu na brak odpowiedniego substratu. Pasożytuje na starych ale zazwyczaj jeszcze żywych drzewach liściastych, bardzo rzadko iglastych. Wyrasta od lata do jesieni, ale najczęściej w maju i czerwcu, wybierając żywicieli rosnących samotnie lub w niewielkich, świetlistych zadrzewieniach, rzadziej w głębi lasu.
Po opanowaniu żywiciela, wytwarza owocniki corocznie, nawet przez kilkadziesiąt lat, powoli powodując białą zgniliznę drewna, co w konsekwencji doprowadza do przedwczesnego obumarcia drzewa.

W zasadzie na terenie Puszczy Knyszyńskiej prawie nie wystepuje ale można ją spotkać na jej obrzeżach. Kilkakrotnie spotkałem ją na starych drzewach i pniakach w Supraślu oraz w Białymstoku. Ze względu jednak na wycinanie starych, chorych drzew, jej populacja z roku na rok zdecydowanie maleje. W miastach jej owocniki rzadko dorastają dojrzałego wieku ze względu na ich niszczenie przez ciekawskich.

Większość źródeł uważa za jadalne tylko młode owocniki, chociaż o słabych walorach smakowych.
Wg. innych stanowi ciekawe urozmaicenie menu, ale tylko w postaci zmielonej i usmażonej w formie kotletów lub też jako przyprawa do potraw w formie mielonego suszu, ze względu na przyjemny aromat.