Kapelusz: tak jak i cały owocnik masywny i duży; zmiana kształtu jaka następuje wraz z wiekiem, doskonale widoczna na zdjęciu głównym, początkowo półkolisty, mocno sklepiony, z wiekiem szeroko rozpostarty i zazwyczaj lekko wklęsły; zabarwiony bardzo zmiennie, przeważnie barwy fiołkowej, ale w rzeczywistości możemy spotkać owocniki o barwie od zielonej do fioletowej, przy czym przeważnie występujących jednocześnie, zmieszanych w dowolnych proporcjach, rzadziej o ubarwieniu jednolitym; średnicą osięgaja 150 mm; skórka częściowo daje sie ściągnąć ale tylko z brzegów, w części centralnej zdecydowanie jest mocno przyrośnięta do kapelusza, brzeg nieprążkowany; powierzchnia w czasie wilgotnej pogody lekko lepka.

Blaszki: praktycznie przez cały okres wzrostu pozostają białe, nie łamliwe, elastyczne, jakby sprężyste (w przeciwieństwie do większości przedstawicieli tego rodzaju); gęste i cienkie; przy trzonie, od zatokowato wyciętych, do lekko zbiegających.

Trzon: biały, czasem z lekim odcieniem liliowym, przeważnie równej grubości, często jednak z zaostrzona podstawą; u młodych owocników pełny, u starszych bardziej gąbczasty i z komorami wewnątrz.

Miąższ: niezmienny, biały; zapach słaby przyjemny lub też całkowicie bezwonny; smak określany jako orzechowy.

Wysyp czysto biały.
Zarodniki szeroko elipsoidalne, z jednocześnie występującymi zarówno małymi jak i dużymi brodawkami, o wymiarach 7-9.5(11) x 5.5-7 µm.

Wyrasta od lata do późnej jesieni. Można go spotkać zarówno w lasach iglastych jak też i liściastych. Osobiście spotykam go raczej w lasach liściastych lub w mieszanych jednak o znacznej przewadze liściastych. W miejscach żyznych o bardzo bogatej warstwie próchnicznej, a jak wiadomo, takie miejsca najczęściej spotyka się w lasach starych. Tam też najczęściej je spotykam.

Bardzo smaczny gatunek jadalny.

Gatunek gołąbka bardzo mało znany przez grzybiarzy a zasługuje na znacznie większą uwagę. Bardzo smaczny a do tego przy zachowaniu zdrowego rozsądku, gatunek raczej bezpieczny. Trudno pomylić go z jakimkolwiek innym trującym gatunkiem chyba, że wykażemy się całkowitym brakiem podstawowej wiedzy o grzybach.
Duże i masywne owocniki zachęcają do jego zbierania. Osobiście zbieram go, podróżując po lesie rowerem , ponieważ jest widoczny z daleka a poza tym występuje raczej grupowo.
Ulubione moje miejsce, to stare lasy należące do nadleśnictwa Dojlidy, w pobliżu leśniczówki Krasny Las. Jego siedliska położone są z reguły z dala od traktów komunikacyjnych, więc to jeszcze jeden powód aby użyć jednośladu. Pieszych wędrówek nie zalecam bo zbiory mogą być bardzo obfite i transport na znaczną odległość nie należy wtedy do przyjemności. Polecam również okres raczej jesienny, wtedy to grzyby są praktycznie w stu procentach zdrowe. Latem niestety ale "lokatorzy" są w nich częstymi bywalcami. Nie zalecam zbierania owocników mocno starych pomimo, że ich kondycja jest doskonała i barwa świadczy o świeżości, niestety ale posiadaja grubą skórę która nie jest przyjemna w potrawie. Są to jednak owocniki o średnicy kapelusza ok. 15 cm. Jeśli komuś to jednak nie przeszkadza, to miąższ nadal jest miękki, kruchy i smaczny nawet w owocnikach znacznych rozmiarów.
Do tej pory(2010r) jeszcze ich nie marynowałem ale podejrzewam, że byłyby całkiem niezłe. Osobiście krótko je obgotowuje i po wystudzeniu, poporcjowane trafiaja do zamrażarki. Zachowuja wspaniały smak i aromat, a zimą stanowią wspaniały dodatek do potraw.
Polecam ten gatunek wszystkim amatorom grzybów.

UWAGA: - wśród gołąbków nie ma gatunków trujących. Wszystkie z tego rodzaju, o łagodnym smaku są jadalne. Zbierając jednak bardzo młode owocniki, możemy pomylić je z młodymi owocnikami muchomorów. Lepiej zatem nie zbierać okazów bardzo młodych o jeszcze nie do końca widocznych cechach. Zwróćmy należy uwagę na trzon a szczególnie na obecność pierścienia, którego to gołabki nie posiadają. Charakter podstawy trzonu, też w tym przypadku, może nam dużo powiedzieć.