Kapelusz: barwy od pomarańczowobrązowej do brązowej; kształtu od dzwonkowatego do wypukłego, przeważnie z centralnym uwypukleniem (garbkiem); skórka w dotyku zazwyczaj lepka, czasem z resztkami osłony całkowitej, ale raczej rzadko; brzeg kapelusza silnie prążkowany (cecha widoczna już nawet w młodym wieku - fot. 01 i 02).

Blaszki: białe i wolne, nieregularnie, lekko ząbkowane (fot. 03).

Trzon: długi, cylindryczny, na powierzchni z delikatnymi łuseczkami: podstawa rzadko kiedy poważniej rozszerzona, w zasadzie bulwki brak.

Pierścień: brak!

Pochwa:, podobnie jak u wszystkich muchomorów z tej sekcji, duża i błoniasta (fot. 04).

Miąższ: biały, niezmienny, kruchy, w zasadzie bez zapachu.

Wysyp biały.
Zarodniki kuliste, gładkie, 8-12 µm.

Muchomor żółtawy (Amanita crocea).

Wyrasta od czerwca aż do późnej jesieni w różnego typu lasach, również w okresach bardziej suchych.

Jest to jeden z bardziej pospolitych gatunków muchomora, również na terenie Puszczy Knyszyńskiej.
Jako ciekawostkę podam , że jeszcze do nie tak dawna, wszystkie tego typu muchomory były zaliczane do rodzaju muchomor mglejarka (Amanita vaginata) jako jego formy. Teraz uznano je za odrębne gatunki. Wszystkie posiadają dużą pochwę, od czego wywodzi się ich łacińska nazwa sekcji Vaginate. Podstawową różnicą jest barwa kapelusza.
Na terenie Polski północno-wschodniej nie ma tradycji jego zbierania.

Jadalny, ponoć bardziej popularny pod tym względem w Polsce centralnej.

Gatunek ujęty w pracy zespołowej:
Grzyby Puszczy Knyszyńskiej - Anna Kujawa, Błażej Gierczyk, Mirosław Gryc, Marek Wołkowycki - 2019 rok.