Amanita - muchomor (Berdau 1876 - wzorując się na nazwie rosyjskiej, polska nazwa powinna brzmieć "muchomorka")
W Europie stwierdzono do tej pory występowanie kilkudziesięciu gatunków z tego rodzaju. W Polsce ponad dwadzieścia.
Muchomory (Amanita) należą do grzybów mikoryzowych, jednak bez przywiązania (preferencji) do danego gatunku drzewa. W praktyce oznacza to tyle, że określenie partnera mikoryzowego wcale nam nie pomoże w identyfikacji grzyba. Wśród nich znajduja sie gatunki śmiertelnie trujące a tym samym bardzo niebezpieczne dla ludzkiego życia, jak też gatunki jadalne o bogatych walorach smakowych. Poniżej ogólna charakterystyka tego rodzaju oraz wskazówki na co zwrócić szczególna uwagę aby bezbłędnie rozpoznać gatunek. Nie łudźmy sie jednak, że będziemy w stanie po cechach makro rozpoznać je wszystkie. Wiele gatunków wymaga mikroskopowania.
Charakterystyczne cechy owocnika:
owocniki
duże lub średnie, średnio mięsiste
barwa owocnika
bardzo zróżnicowana, biała, szara, żółta, brązowa, czerwona, zielona oraz wszelkie odcienie tych barw.
powierzchnia kapelusza
zazwyczaj sucha, czasem lekko lepka; naga lub z łatkami
blaszki
wolne, dość gęste, cienkie; barwy przeważnie białej.
pochwa
szczątkowa, workowata
pierścień
nie zawsze obecny (sekcja Vaginatae)
zarodniki
okrągławe do owalnych, czasem prawie cylindryczne; gładkie, amyloidalne lub nie amyloidalne.
Cechy niezbędne do identyfikacji:
podstawa
przeważnie zawsze wyraźnie poszerzona ale w jakim stopniu (bulwka okrągła, podłużna)
przebarwienia
dotyczy szczególnie miąższu u m. czerwieniejącego.
pierścień
jego obecność, barwa oraz prążkowanie lub jego brak.
pochwa
jej obecność, kształt oraz barwa, pełna czy szczątkowa.
kapelusz
obecność, rozłożenie oraz barwa łatek; prążkowanie brzegu kapelusza.
zapach
dotyczy tylko kilku gatunków, u których jest charakterystyczny, ale jego określenie w tych przypadkach, może być ważną cechą diagnostyczną.
