Kapelusz: o średnicy 3-6 cm, początkowo półkolisty, poprzez wypukły do rozpostartego, w końcowym stadium rozwoju o brzegach faliście powywijanych do góry (patrz kolekcję z dnia 2012.09.21 - fot.24-27); powierzchnia zazwyczaj mocno kleista, śluzowata, sucha jedynie podczas dłuższych okresów o małej wilgotności, wilgotna sprawia wrażenie gładkiej ale im bardziej wyschnięta tym mocniej da się na niej zauważyć włókienkowate, promieniste pasemka oraz łatki w kształcie łuseczek; barwa dość zmienna, zazwyczaj znacznie ciemniejsza w centrum, od ochrowopomarańczowej do czerwonawobrązowej, stopniowo jaśniejąca w stronę brzegu gdzie staje się jasno cytrynowożółta, niejednokrotnie z zielonkawym odcieniem; brzeg długo podwinięty, później ostry, zazwyczaj z przylegającymi ale dobrze widocznymi resztkami osłony częściowej.

Blaszki: od przyrośnietych do wykrojonych ząbkiem i lekko zbiegających na trzon, początkowo kremowe, siarkowożółte, cytrynowożółte lub blado zielonkawożółte, z czasem zmieniają barwe na cynamonowobrązową ale dość często zachowując zielonkawy odcień, stosunkowo gęste i średnio szerokie.

Trzon: długości 3-5(10) cm, grubości 0.4-0.5(0.8) cm, suchy, w zasadzie równogruby; powierzchnia pokryta wzdłużnymi włokienkami, barwy od białawej do jasno żółtej, z wiekiem nieco brązowiejącej; pierscień przylegający, watowato-włokienkowaty.

Miąższ: barwy od białej do cytrynowożółtej; zapach delikatny grzybowy; smak łagodny.

Wysyp zarodników rdzawobrązowy.
Zarodniki o wymiarach 6-8 x 3-4 µm, elipsoidalne, gładkie.^{(wg. [2])}
Zarodniki o wymiarach 7-9 x 4-4.5 µm ^{(wg. [1])}

Kilka gatunków z tego samego rodzaju.
Z dużą dozą prawdopodobieństwa rozpoznawalny po makro cechach. Śluzowatość powierzchni kapelusza, jego dość charakterystyczne zabarwienie, oraz występowanie na iglastym substracie, to cechy które są niezwykle pomocne przy jego identyfikacji. Niektóre źródła donoszą o znalezieniu jego owocników również na drewnie drzew liściastych ale czy to jest ten sam gatunek?

Dość pospolity gatunek łuskwiaka (Pholiota), wyrastający zazwyczaj od drugiej połowy lata aż do późnej jesieni, przeważnie na rozkładającym sie drewnie drzew iglastych.
Jak wynika z moich obserwacji, do jego dość wysokiej populacji przyczyniają się w bardzo duży stopniu, prace gospodarcze prowadzone w lesie jak też i poza nim. Oprócz tego, że występuja na butwiejących pniakach drzew iglastych, to również w miejscach nagromadzenia resztek drewna, pozostałych po piłowaniu drewna, korowaniu czy też rozdrabnianiu jego drobniejszych części. W takich miejscach potrafi występować bardzo licznie, tworząć grupy złożone nawet z kilkuset sztuk. Dość często wystepuje również na terenach tartaków, na glepie zmieszanej bądź też usłanej resztkami drewna.

Niejadalny