Kapelusz: barwy oliwkowej (zielonkawej) o różnym stopniu intensywności; powierzchnia gładka, dość często z białymi, nieregularnymi, przylegającymi lub zwisającymi z krawędzi łatkami (fot. 02); brzeg nieprążkowany, te moga być słabo widoczne, jedynie u owocników mocno dojrzałych.
Uwaga! - dość rzadko, ale spotyka się w naszych lasach muchomora zielonawego odmiany białej (Amanita phalloides var. alba), którego owocniki są zupełnie białe, bez oliwkowego odcienia.
Blaszki: białe, gęste, średnio szerokie, wolne, z wiekiem mogą przebarwić się na jasnokremowo.
Trzon: zazwyczaj o zabarwieniu białym, może jednak być również w odcieniu lekko zielonkawym, zakończony wyraźną bulwą, otoczoną dużą, białą pochwą.
Pierścień: duży, zwisający, biały, gładki lub lekko prążkowany, w starszym wieku często odpada!
Miąższ: biały i niezmienny po uszkodzeniu, pod skórką z lekkim zielonkawym odcieniem, o słodkawym zapachu.

Wysyp biały.
Zarodniki 7-12 x 6-8 µm.

W zasadzie, przy podstawowej wiedzy z dziedziny mykologii, nie powinno się go pomylić z jakimkolwiek innym gatunkiem grzyba. Praktyka dowodzi jednak zupełnie czego innego. Grzybiarze mylnie go zbieraja przy okazji zbioru gołąbków czy też pieczarek. Przyczyną takich sytuacji może być ignorancja oraz brak podstawowej wiedzy niezbednej grzybiarzowi.
Nie będę podawał tu zbyt dużo szczegółów, polecam jeszcze raz lekturę Atlasu Marka Snowarskiego (link na dole strony). Radzę dokładnie przeczytać zawarte tam dane, jest to podstawa aby móc bez obaw cieszyć się z uroków grzybobrania.

Ja ze swej strony przestrzegam przed zbieraniem grzybów blaszkowych, bardzo młodych, o nie rozwiniętych kapeluszach. W takich sytuacjach bardzo łatwo o pomyłkę. Owocniki dorosłe, o ile posiada się niezbędną wiedzę, są na tyle łatwe w rozpoznaniu, że praktycznie do pomyłki dojść nie powinno. Chciałbym również przestrzec osoby wybierające się do lasu, z małymi dziećmi, te jak wiadomo, bardzo lubią wszystkiego dotykać. Nawet małe okruchy tego grzybka pozostałe na paluszkach, które z kolei łatwo mogą trafić do buzi, są bardzo groźne. Mogą wywołać w młodym organiźmie, nieodwracalne zmiany.
Ta uwaga nie dotyczy tylko tego gatunku. Młode organizmy są bardziej narażone na toksyny zawarte w grzybach niż osoby dorosłe. Dawka toksyn przy której dorosły człowiek odczuje ją w formie łagodnej niedyspozycji żołądkowej, dla dzieci grozi znacznie poważniejszymi skutkami.

Lubi gleby zasobne w substancje organiczne i z tego też powodu częściej spotkać go można w lasach liściastych bądź też mieszanych, rzadziej w iglastych. W zasadzie pospolity na terenie całego kraju, nie tworzy jednak dużych skupisk, wyrasta pojedynczo lub po kilka sztuk w grupie, rośnie od lata do późnej jesieni.

Może nie jest w Puszczy Knyszyńskiej gatunkiem występującym masowo, ale można go spotkać wszędzie. Ze względu na jego bardzo dużą toksyczność, bezwzględnie, każdy grzybiarz powinien doskonale zapoznać się z jego charakterystycznymi cechami. Bardzo dużo informacji znajdziecie w Atlasie Marka Snowarskiego, na którą wszystkich zainteresowanych serdecznie zapraszam.

W potocznym języku bardzo często używa się w stosunku do niego nazwy "sromotnik", natomiast zgodnie z systematyką, w języku mykologicznym tym mianem, określany jest zupełnie inny rodzaj grzybów, którego najbardziej pospolitym przestawicielem jest sromotnik bezwstydny (Phallus impudicus).
Wobec powyższego, aby uniknąć pomyłek, obecnie coraz częściej rezygnuje się z nazwy "muchomor sromotnikowy" a zamiast niej używa się nazwy "muchomor zielonawy".

Gatunek ujęty w pracy zespołowej:
Grzyby Puszczy Knyszyńskiej - Anna Kujawa, Błażej Gierczyk, Mirosław Gryc, Marek Wołkowycki - 2019 rok.